Het is vandaag weer vroeg dag. Jim is vroeg wakker en als ik ook de oogjes open doe bespreken we de definitieve plannen voor de dag. We willen graag wandelen bij Point Lobos, een reservaat bij Carmel dat ook wel omschreven wordt als een van de juweeltjes van de californische natuurreservaten. Maar........... voor het eerst sinds we vertrokken zijn regent het. Wat te doen? Toch de 17 miles drive rijden waar men over schrijft maar ook weer vaak leest dat het tegenviel?

Eerst maar eens ontbijten. Dit motel Padre Oaks serveert een karig ontbijt, dat wisten we al uit de revieuws. We kunnen het afhalen in de office. Er staat een blad met kleine bekertjes jus orange, een blad met kleine croissants met een likje boter en in stukken gesneden muffin achtig iets. De koffie of thee kun je op je kamer maken. En zo doen we het dan ook maar. De muffinstukjes smaken boven verwachting goed en de croissant pimt jim iets op met een stukje kaas dat we gisteren gekocht hadden. Thats itt. We teuten wat aan, boeken voor zondag onze laatste overnachting in San Francisco en besluiten toch naar Point Lobos te gaan voor een wandeling. Kijken wel hoe t gaat en is.

Even voor 11 uur arriveren we in het park waar we de UD 10,- entree betalen en nog eens twee voor de kaart van het park. Schoenen aan , regenjassen en ik doe ook nog een regenbroek aan omdat het flink regent en dan de paden op. Er komen twee reebokjes langs lopen op de parkeerplaats die het snel op een lopen zetten als een auto tekort in hun buurt komt. Volgens een ranger leven er veel in dit park, evenals bobcats ( een soort katachtige bergleeuwtjes?) we zullen ze vandaag niet meer zien.

Eerst volgen we het north shore trail, Het pad is goed aangegeven, wandelt prima en voert ons naar de noordelijke kustlijn. Ondanks de regen zijn de uitzichten adembenemend, soms loop je langs een loodrechte klip waar het water met enorme kracht tegen aan kletst. We maken geen kilometers maar doordat je steeds stil staat zijn we geruime tijd onderweg. Echt schitterend. Op naar de volgende trail, het Mount Meadow Trail. Dit pad loopt door het bos om uit t komen bij het South shore trail. De zuidkant dus van het park. Prachtige rotsformaties in de zee en het oogt allemaal wat meer open. De kracht van het water laat zijn sporen achter op zand en rots en....... in de verte boven zee lijkt de lucht wat lichter te worden. Wwandelen inmiddels zo'n twee uur in de regen maar dit hadden we voor geen goud willen missen.

Op naar de Whalers Knoll Trail, een heel mooi pad dat ons naar een uitIchtpunt voert waar de zeeleeuwen op een grote rots liggen en wat kunnen ze een kabaal maken. We nemen de tijd om de voorstelling te aanschouwen en lunchen, met een karig appeltje. Na dat riante ontbijt vanochtend begint het maagje onderhand te knorren. Helaas hebben we niks anders bij ons en in heel het park is er niets te koop. Piknicktafels ! Maar wat als je niks te picknicken bij je hebt, haha!! En dan wordt het inderdaad droog en kunnen we kleding afpellen! We vervolgen onze tocht en komen bij de auto uit.

Nergens zijn er zoveel Montereycypressen als aan deze kust. Er voert een pad door het bos en nu het droog is besluiten we dit rondje ook nog maar te lopen. De maag blijft knorren maar we moeten door!!! Onze moeite wordt beloond, wat een pracht en praal aan bomen en uitzichten op zee.

Er wordt gewaarschuwd voor de poisonoak plant. Dit is een struik die je niet aan mag raken want bij mensen veroorzaakt t hevige jeuk en huiduitslag. Nou wij komen er niet aan maar hoorden op de terug weg van de ranger pas welke plant t was. Wij zagen een oranje aanslag op de bomen en hadden dat al aangewezen als het gif!! Dit bleek dus een vorm van alg te zijn evenals de grijsgroene lange slierten die overal in de cypressen hangen. Weer veel geleerd en gezien vandaag en nu op naar Carmel om iets te eten.

En dat doen we bij een italiaan Porta Bella genaamd. Een aanrader!! Na het eten lopen we even naar t strand in Carmel, waar het best wel druk is. Nu de zon weer schijnt is iedereen weer aan de wandel. Ook hier staan weer bordjes dat je in een tsunami gevaren zone verblijft, de eerste keer zagen we dat in SanFrancisco en dat is toch ff raar. Je bent je er niet van bewust dat hier breuklijnen liggen. Poeh poeh terug lopen van het strand naar boven in het dorp waar de auto staat, valt nog niet mee. Het is een aardige klim die we natuurlijk wel volbrengen maar toch ... Na al dat wandelen vandaag had dit heuveltje niet gehoeven. Wel leuk om ff te vermelden is dat Clint Eastwood een poosje burgemeester is geweest van Carmel.

Tijd om op te stappen. Jim stelt voor om naar het motel te gaan maar ik vind het leuk om nog even in Monterey te gaan kijken. In ieder geval de Fishermans warf, want die hebben ze hier ook. Ok dan de laatste etappe van vandaag. Het blijkt weer een houten dorpje op palen, zeer toeristisch maar zeker grappig, bijna kermisachtig. En op een vlonder onder de bruggetjes ligt gewoon een troep zeeleeuwen te lawaaien en te stinken! Want dat doen ze echt.

We kopen bij Fancy Apple een in heerlijke chocolade gedoopte appel. Dit is ons toetje voor straks in het hotel........ En het smaakte heerlijk.

Wat een mooie dag! Morgen naar San Francisco.

Hier komt Jim nog:

En dan gaat het over muziek. Nu we zoveel moois aan natuurschoon hebben gezien, geproefd en ervaren komt een couplet van een liedje van Bob Dylan in me op:

so go out in your country, where the land meets the sun/ see the craters and the canyon, where the waterfalls run/ Nevada, New Mexico, Arizona, Idaho/ let every state in this Union seek deep down in your soul/ and you'll die, in your footsteps, before you go down under the ground.

En zo voelt het voor mij ook, wat hebben we kunnen genieten van deze prachtige natuur. Petje af voor de wijze waarop met deze natuur wordt omgesprongen in dit grote land!