Dat uit eten van gisteren verliep dus anders dan gepland. Aangezien Jim eerst de was deed en er gewacht moest worden bij de wasruimte gingen we pas rond half 9 op pad. En wat bleek alles was al zo goed als gesloten behalve.......... De Mac Donalds en daar hebben we toen maar iets gegeten. Ik een wrap die wonder boven wonder nog goed smaakte ook, jim een iets van hamburger broodje. Nog even een paar boodschappen en toen lekker naar de kamer gegaan om te genieten van een heelijke nachtrust. Zelfs ik heb goed geslapen.

en nu de dag van vandaag,

We zijn begonnen met een heerlijk ontbijt. Bruine boterhammen met...... Yep vul het maar in het begint met een p en met een j. Ditmaal wel met zoute boter erop, gisteravond nog gescoord in de winkel. Jim maakt tevens het lunchpakket klaar en al gauw zitten we in de auto richting park. Vanaf hier neemt JIm dit verhaal van me over. In het park worden we wederom vriendelijk begroet door een parkranger en rijden we door naar het visitor centre. Daar stappen we op de shuttle bus naar Grand Canyon Village alwaar we starten aan de golden angel trail. Deze trail leidt helemaal naar de Colorado rivier maar dat gaan we zeker niet doen want je moet ook altijd weer naar boven. We denken tot de tweede tunnel te gaan of de restrooms daaronder. Het weer is bewolkt en het is fris en het lijkt of alle kleuren van de bergen weer andere, diepere nuances krijgen. Geweldig, wat een adembenemende vergezichten krijgen we weer te zien. Er lopen meerdere mensen naar beneden en net als eerder soms met dunne gympen, korte broeken, korte mouwen t-shirts et cetera. Er komen ook mensen naar boven, en naast de dagjesmensen zoals wij, zijn dat ook de echte helden die een of meerdere nachten aan de Coloradorivier hebben doorgebracht. Je kunt het zien aan hun zware bepakking en de vuilnis die ze van beneden naar boven meenemen om daar in de litterboxen te doen. Hoe is het toch mogelijk dat alles hier zo schoon blijft terwijl het in Nederland de gewoonste zaak van de wereld is om bij elke grote of kleine festiviteit je rotzooi gwoon op de grond te pleuren. We zakken uiteindelijk af naar de restrooms waar de go-pro opgesteld wordt op voethoogte, met op de achtergrond een prachtig bergvergezicht. De timelaps duren 2 seconden, zodat je tussendoor de voeten van de langskomende mensen te zien krijgt. Achtergrondmuziekje heb ik al bedacht....let me die in my footsteps van Bobby Dylan. Natuurlijk is het ook tijd voor een verrassende lunch: boterhammen met........En dan nu de restrooms; toiletten op deze hoogte worden niet dagelijks schoongehouden maar ze zijn hartstikke schoon. Het lijkt er op dat deze toiletten zo schoon blijven omdat de hikers zich volledig bewust zijn van de waarde van een schone plee.

En dan nu even een kort uitstapje naar de Amerikaanse w.c.; deze plee kent een grotere hoeveelheid water in de plee en een kleiner doorspoelgat. Via de plee leer je de mens kennen of niet? Voordeel van de grote hoeveelheid water is dat er minder risico is van spore vorming en het is me dan ook slechts eenmaal gelukt om iets van sporen achter te laten. Wat betreft het Amerikaanse volk weten we dat hun sporen met name in Europa liggen en misschien is dit een manier om hun sporen te wissen. Nadeel van de hoeveelheid water in de pot is wel dat groot geschapen mannen moeite hebben om hun zaakjes droog te houden. Maar zoals gezegd, het is maar een kort uitstapje. Foto van een pot voegen we toe, voor de echte liefhebbers.

en dus gaan we weer op weg naar boven. De weg naar beneden heeft ons een uur en een kwartier gekost en we doen er anderhalf uur over om weer terug naar boven te gaan, met iets vaker een tussenstop en een t-shirt van mij die door- en doornat is van het zweet. De wind giert ons om de oren als we boven zijn. We wachten op de shuttle bus die ons naar de westelijke Grand Canyon zal brengen. Een Elk houdt de gemoederen nog even bezig want hij staat gewoon op de weg. Alhoewel we moe, nat en koud zijn van de beklimming besluiten we bij de tweede halte uit te stappen en een tweetal haltes verder te lopen. Vergezicht op vergezicht en we blijven nieuwe dingen op foto en film zetten. Wat een verschil in kleuren iedere keer weer. Eindelijk krijgen we ook een mooi beeld op de Coloradorivier en Tilly weet zelfs op grote afstand schuimkoppen te spotten en vast te leggen. Later horen we van een bus driver dat ze de sluis in de Glenn Canyon hebben opengezet om meer water in de Colorado te laten stromen.

De bus drivers zijn soms echt goed op de hoogte van historie van dit gebied en ze laten het dan via de microfoon weten. Over het algemeen zijn ze heel prettig en dienstverlenend en vanmiddag hadden we zelfs een halve cabaretier. Het eind van onze rit was Hermits Rest en daar hebben we ons tegoed gedaan aan koffie/warme chocolademelk en een muffin en een vreemdsoortig ander ding voor Tilly. Daarna weer terug naar Grand Canyon Village. In de bus stapte een jong meisje in die vandaag nog het pad naar beneden zou lopen om daar te kamperen en dan via een andere weg weer omhoog te komen. Ze had er vijf dagen voor en we vonden het een held.

Bij het visitors centre vonden we onze Nissan weer terug en reden we naar het hotel terug:Red Feather Inn vinden we allebei een toplocatie waar het heerlijk toeven is. Hier hebben we ook op de computer van het hotel een blik kunnen werpen op de foto's van de go-pro. Dat zag er uitstekend uit. De filmpjes konden we niet zien omdat daar andere sofware voor vereist is maar we gaan ervan uit dat het goed is. Wat zullen we straks een werk hebben om alles te ordenen.

Om 18.30 uur hebben we een heerlijke maaltijd genoten in het Mexicaanse-vegetarische restaurant. De kwaliteit van het eten was super en omdat het Mexican food was, belooft het een heet nachtje te worden. Weer een dag met een gouden randje en morgen op naar Route 66.