Tilly begon haar dag wederom vroeg (5.00 uur) en we konden dus vertrekken na koffie van het hotel en ons zelf gefabriceerde ontbijt met...jawel, pindakaas en jam. Op onze weg naar zonnig Palm Springs hadden we een tussenstop overnachting geboekt in Kingman, op route 66. In de Grand Canyon area was het mistig, nat en zwaar bewolkt. Eerst dus op weg naar Williams alwaar de route 66 vroeger ook gelopen heeft en daarom nu getoeristiseerd tot route 66 souvenir dorp. Prachtige kleurrijke winkeltjes en bars en restaurants uit ver vervlogen tijden maar in het kader van de toerismebranche weer helemaal ge-update. Het weer is lekker en de trui kan weer uit. We hebben koffie gedronken in een geweldig leuk restaurantje met even aardige medewerkers. En dan is het tijd voor een korte Jacht op souvenirs. Ik raak in gesprek met de verkoopster en omdat ik denk dat ze uit de Filippijnen of Mexico komt, vraag ik haar waar ze vandaan komt. Ze zegt dat ze een native is, afkomstig van de Navajostam. Zo zie je maar weer hoezeer vooroordelen de wereld op de kop zetten. In feite kan ik iedere Amerikaan wel vragen waar zijn voorouders vandaan komen. Mooi woord: native. Van wiliams gaan we op zoek naar de route 66 en uiteindelijk vinden we deze ook. In feite loopt de weg gedurende dit traject langs de nieuwe interstate, met dit verschil dat de interstate 4 banen kent en de route 66 slechts 2, met tegenliggers, wel te verstaan. Het is een rustige weg die alleen maar gebrukt wordt door locals, toeristen zoals wij en romantici op prachtige motoren. 65 mijl per uur is over het algemeen de maximum snelheid en het rijdt dus lekker relaxed en ietwat slaapverwekkend. Mark Knopfler maakt er met prachtige duetten met diverse zangeressen een mooi geheel van. Tilly schiet diverse foto's en filmpjes, o.a. Van zo'n tros brievenbussen in Nowhereland. Zie je in Spanje de dorpjes op de heuvels en bergen gebouwd, hier zie je de meestentijds houten bouwsels in de lage gebieden. En iedereen lijkt te rijden in een SUV.

Tenslotte komen we in Kingman aan, een stad met een eigen vliegveld, een vrachtwagencarwash en natuurlijk een Mcdonalds, alwaar we van de wifi gebruikmaken om ons slaapadres op te sporen: Quality Inn. De vrouw van de receptie is ons zeer ten dienste en op mijn vraag of Kingman een historisch centrum heeft geeft ze ons aan waar we dit kunnen vinden. Nadat we ons geinstalleerd hebben wandelen we 1 mijl naar dit historische centrum. Wat een verschil toch met de dorpjes in Europa waar kerk en cafe altij wel ergens in het centrum van dorp of stad te vinden zijn. Wij kregen sterk het idee dat deze stad op sterven na dood was. Later krijgen we van de vrouwelijke wijnhandelaar te horen dat het stadje juist in de lift zit. Volgens haar was het een tough and ongoing process en route 66 is een van de motoren in dit proces. Tilly heeft hier super-en superdure Nieuw Zeelandse wijn gedronken en werd oook wel weer tijd. Ontzettend veel huizen stonden leeg of hadden hetzelfde stadium bereikt als de diverse antieke buicks, chevrolets, et cetera. Daarna liepen we terug naar het hotel om met de auto een pizzeria te zoeken. Een echte Italiaanse en niet een Mexicaanse (Bonito). Deze vonden we twee straten verder en evenwijdig aan route 66. En wat voor een Italiaan.......helemaal geweldig. Een oudere man speelde piano en dat paste prima bij de overheerlijke gerechten. Goed gevuld keerden we weer terug naar het hotel, alwaar de buren behoorlijk lawaai kunnen maken, de trein met soms meer dan 100 wagons voorbijdendert en de stof van tafel, koelkast en kastje waait bij iedere scheet die je laat: Quality Inn.....maar ja niet duur dus wat betreft prijs-kwaliteit verhouding een echte voldoende. Tilly slaapt al en ikleg me direct ook te rusten. Eerst nog even wat foto's erbij plaatsen.

Oh ja, Tilly weet nog een voordeel te noemen bij grotere hoeveelheden water in de Amerikaanse wc potten: er is duidelijk minder last van stankoverlast.