Amerika, het land dat ik al zo lang ken van de helden uit verleden en heden, Roy Rogers, Davy Crocket, Doris Day, Laurel en Hardy, Bob Dylan, Elvis, John F. Kennedy, the Band, the Byrds, Clint Eastwood, Johnny Cash en zo kun je nog lang doorgaan. Het waren ook de helden van mijn ouders en zo werden het tenslotte mijn helden. Mijn moeder zong " catch a falling star" of " que sera" liedjes uit films uit een grijs verleden. Toen mijn ouders net vanuit Indonesie met ons in Nederland waren hebben zij zich ingeschreven voor emigratie naar de Vs of Australie; landen waar volgens mijn vader meer ruimte was om te leven. Als kind neem je dan aan dat het ook zo is en ik ben blij om nu met eigen ogen te hebben gezien dat dit inderdaad het geval is. En wat voor een ruimte, prachtige natuurschoon, grote steden op soms onmogelijke locaties maar het kan allemaal. Las Vegas vond ik het toppunt;; een stad die gebouwd is in een woestijn waar rijkdom onmetelijk lijkt en armoede voor iedere grote luxe winkel zichtbaar. Wat vreselijk moet het zijn om in dit land arm te moeten zijn. Indianen kiezen er soms voor om in sobere houten optrekjes in reservaten te wonen die uitkijken op de kruisingen der highways. zij zijn de oorspronkelijke bewoners en zij moeten nu genoegen nemen met een plaats op de tweede rang. Hen kom je tegen in de smorende zon, op hun marktjes waar toeristen over het algemeen komen om te kijken en niet om te kopen.

Amerika is voor mij echter ook het land waarin men een goede middenweg heeft gevonden tussen vooruitgang aan de ene kant en behoud van de natuurlijke monumenten aan de andere kant. Parken die schoon zijn en blijven en dat is in Nederland wel anders. In de steden zie je inderdaad dat een grotere verzameling mensen op een relatief klrin oppervlak ook voor meer rotzooi zorgen. Net als in Nederland is bedelen in de steden gewoon beworden.

De mensen vond ik over het algemeen hoffelijk en beleefd, soms op het overdrevene af. Dan voelde ik me zelf vaker tekort schieten. Ookinhet verkeer hebben ee geen verkeersvandalen meegemaakt en het kruispunt met 4 stopborden is een eye opener en zou in Nederland direct moeten worden ingevoerd i.p.v. De vele rotondes. Mensen werken hard voor hun geld en hebben vaker meer dan een baan. Ik ben wel vaker tegengekomen dat mensen. Niet echt veel geven om de inhoud van hun baan; soms is er te veel aan uniformiteit en mis ik de persoonlijke touch.Natuurlijk waren daar ook uitzonderingen op zoal enkele buschauffeurs in de Grand Canyon, die met humor en flair, hun eentonige ritjes tot een waar feest wisten te maken.

Alle jonge mensen zou ik het advies willen geven om een tijdje rond te trekken in de VS. Ik vind het jammer dat we niet hebben gekampeerd aan de Colorado rivier, of zoals neef Peter, in Bryce Park of Zion. Daar was onze vakantie te kort voor en mijn ledematen misschien iets te weinig soepel. Ik zou het jonge mensen willen aanraden.

Kortom, een geweldige vakantie met twe geweldige reisgezellen die ik beiden niet zou kunnen missen, Tilly en Tom Tom. En het was jammer dat we neef Peter niet hebben ontmoet maar door zijn tips en commentaar op onze weblog was hij toch lekker dichtbij. Bedankt ook Marianne, mijn collega die ons goede tips heeft gegeven zodat we niet onvoorbereid aan deze trip zijn begonnen en tenslotte was het idee van Tilly om een weblog bij te houden, fantastisch. Voor ons ook een mogelijkheid om nog langer te kunnen genieten van al het moois. En wat mij betreft: Amertika, tot weer eens.