Nawoord van Jim

Amerika, het land dat ik al zo lang ken van de helden uit verleden en heden, Roy Rogers, Davy Crocket, Doris Day, Laurel en Hardy, Bob Dylan, Elvis, John F. Kennedy, the Band, the Byrds, Clint Eastwood, Johnny Cash en zo kun je nog lang doorgaan. Het waren ook de helden van mijn ouders en zo werden het tenslotte mijn helden. Mijn moeder zong " catch a falling star" of " que sera" liedjes uit films uit een grijs verleden. Toen mijn ouders net vanuit Indonesie met ons in Nederland waren hebben zij zich ingeschreven voor emigratie naar de Vs of Australie; landen waar volgens mijn vader meer ruimte was om te leven. Als kind neem je dan aan dat het ook zo is en ik ben blij om nu met eigen ogen te hebben gezien dat dit inderdaad het geval is. En wat voor een ruimte, prachtige natuurschoon, grote steden op soms onmogelijke locaties maar het kan allemaal. Las Vegas vond ik het toppunt;; een stad die gebouwd is in een woestijn waar rijkdom onmetelijk lijkt en armoede voor iedere grote luxe winkel zichtbaar. Wat vreselijk moet het zijn om in dit land arm te moeten zijn. Indianen kiezen er soms voor om in sobere houten optrekjes in reservaten te wonen die uitkijken op de kruisingen der highways. zij zijn de oorspronkelijke bewoners en zij moeten nu genoegen nemen met een plaats op de tweede rang. Hen kom je tegen in de smorende zon, op hun marktjes waar toeristen over het algemeen komen om te kijken en niet om te kopen.

Amerika is voor mij echter ook het land waarin men een goede middenweg heeft gevonden tussen vooruitgang aan de ene kant en behoud van de natuurlijke monumenten aan de andere kant. Parken die schoon zijn en blijven en dat is in Nederland wel anders. In de steden zie je inderdaad dat een grotere verzameling mensen op een relatief klrin oppervlak ook voor meer rotzooi zorgen. Net als in Nederland is bedelen in de steden gewoon beworden.

De mensen vond ik over het algemeen hoffelijk en beleefd, soms op het overdrevene af. Dan voelde ik me zelf vaker tekort schieten. Ookinhet verkeer hebben ee geen verkeersvandalen meegemaakt en het kruispunt met 4 stopborden is een eye opener en zou in Nederland direct moeten worden ingevoerd i.p.v. De vele rotondes. Mensen werken hard voor hun geld en hebben vaker meer dan een baan. Ik ben wel vaker tegengekomen dat mensen. Niet echt veel geven om de inhoud van hun baan; soms is er te veel aan uniformiteit en mis ik de persoonlijke touch.Natuurlijk waren daar ook uitzonderingen op zoal enkele buschauffeurs in de Grand Canyon, die met humor en flair, hun eentonige ritjes tot een waar feest wisten te maken.

Alle jonge mensen zou ik het advies willen geven om een tijdje rond te trekken in de VS. Ik vind het jammer dat we niet hebben gekampeerd aan de Colorado rivier, of zoals neef Peter, in Bryce Park of Zion. Daar was onze vakantie te kort voor en mijn ledematen misschien iets te weinig soepel. Ik zou het jonge mensen willen aanraden.

Kortom, een geweldige vakantie met twe geweldige reisgezellen die ik beiden niet zou kunnen missen, Tilly en Tom Tom. En het was jammer dat we neef Peter niet hebben ontmoet maar door zijn tips en commentaar op onze weblog was hij toch lekker dichtbij. Bedankt ook Marianne, mijn collega die ons goede tips heeft gegeven zodat we niet onvoorbereid aan deze trip zijn begonnen en tenslotte was het idee van Tilly om een weblog bij te houden, fantastisch. Voor ons ook een mogelijkheid om nog langer te kunnen genieten van al het moois. En wat mij betreft: Amertika, tot weer eens.

Dagje San Francisco

Dagje San Francisco.
Net voor de wekker ( jaja die had ik gezet want het wordt nog n werkdagje vandaag ) zijn we wakker. Eerst de surf actie foto's bekijken van Jitske die al op de app staan en dan proberen we opnieuw on-line in te checken. Ditmaal lukt het wel, alleen durven we het nog niet aan om ze alleen digitaal op te slaan. We moeten dus op pad voor een internet cafe en daar zitten er wel wat in downtown, volgens de info die we opvragen. Maar eerst gaan we het vragen bij de hotelmanager, evenals de tweede vraag of de auto hier kan blijven staan tot n uur of twee.
Op beide vragen krijgen we een positief antwoord. Ze checkt in, print de boardingpassen uit en de auto, dat is geen enkel probleem. Ik zeg You are n Angel, en in rap Engels zegt ze tegen haar mannelijke collega : heb je dat gehoord??? Haha

Het is al vroeg warm in de stad, als je tenminste in de zon loopt. Op naar de Cable tram die al volop op en neer door de stad trekt. We lopen richting de Fishermans Warf waar de tram vertrekt en er moet ook nog ontbeten worden.
Toch maar eerst de tram in, die staat klaar en er is nog plaats. Haha hoe toeristisch maar....... N must want het is wel heel speciaal. Hij trekt helemaal naar boven de stad in en onderweg wordt je getrakteerd op de meest mooie uitzichten. Eigenlijk zouden er een paar mensen uit moeten stappen om meer ruimte en zicht te krijgen. De meeste mensen blijven zitten tot aan het eindstation Market om vervolgens Chinatown in te duiken.
Dat gaan wij ook doen. Het is er een gezellige drukte en wederom valt op hoe klein de Chinese mensen eigenlijk zijn en wat zijn wij dan reuzen. Nou ja wij, Jim dan he.
We gaan voor een lunch een chinees restaurant in. Met de lift naar 6 hoog. Het is een mooi restaurant maar er zitten verder geen gasten. Dat vinden we niks dus stappen we op. Mevrouw de bazin is hier niet van gecharmeerd, ze kijkt erg zuinig.
Het is inmiddels half 1 als we neer strijken op een zonnig ( wat later bloedheet werd ) terras op de hoek van de Columbus Ave nr 500 : Cafe Delucchi !! een echte aanrader en niet duur , ook mooi meeJim besteld een lunche plato met eggs, sauccis, polenta en het is heerlijk.
Mijn broodje, zeg maar brood is ontzettend lekker.
Ciabatta geroosterd met een huisgemaakte peanutsbutter, daarop verse banaan, met stukjes spek ( niet geschikt voor veggie maar wel lekker ) en dan iets van vijgenjam met??? Het is zoveel dat ik de helft meevraag in een doggiebag ! De eerste keer ! heb ik later op de middag nog mooi iets lekkers te smikkelen. Het terras stroomt vol en iedereen zit te puffen van de hitte eind november. Heerlijk!! Het weer schijnt hier voor dit moment ook wel bijzonder te zijn.

Na de lunch volgt het volgende karwei van de dag. De Lombard straat ( tevens de straat waar ons Hotel aan ligt ) is wereld beroemd. Namelijkals de meest bochtige straat van de wereld, hoewel dit slechts een klein stukje van de gehele straat betreft. Het stukje is slechts één huizenblok lang, maar telt acht scherpe haarspeldbochten. De straat is zo steil dat er alleen door het maken van deze haarspeldbochten te rijden is. En dat wil ik dus wel ff zien en Jim doet mee hoewel het voor hem niet echt hoeft. Dit bochtige stukje van Lombard Street loopt overRussian Hill, waar je de meeste motels van San Fr. Je kunt je voorstellen dat het naar boven lopen over het voetpad en trappen, zonder haarspeldbochten de nodige energie vraagt. Ik was begonnen met tellen van de trappen maar raakte de tel kwijt.Och het is leuk om gezien hebben. Ik denk dan, hoe krijgen die mensen die hier wonen hun spullen boven, stel dat je moet verhuizen en meer van dat soort gedoe.

Alles gaat voorspoedig en ook door de douane is geen enkel punt. Er is op de heen en terugweg niet gevraagd naar het esta formulier of andere zaken.
Dan is het tijd overbruggen tot aan de instaptijd. We kijken wat rond in duty free en ik koop zen van sheseido. O ja om honger te voorkomen eten we verrukkelijke susi bij Tomokazu !! Wederom aan te raden! Zo heerlijk!!

Om goed 6.00 p.m. kunnen we boarden en alles verloopt voorspoedig we zitten prima met ons tweetjes en hebben mooi uitzicht naar buiten.

van Monterey, via Santa Cruz, half Moon Bay naar San Francisco.

Om kwart voor negen wordt ik wakker, oeps wat laat al. ( ja we hebben dan wel vakantie maar er moet wel doorgewerkt worden). Gauw schiet ik in mijn kleren en Jim volgt al snel. Ha ha stel dat we dat riante ontbijt van Padre Oaks missen. Ik haal het op bij het office en we smikkelen even later van de muffin en het kleffe croissantje.

Het is vandaag iets meer dan 110 mijl naar San Francisco. We willen de kustweg highway 1 zolang mogelijk volgen en toetsen alles keurig in bij Tommie. Op pad en even later kom ik er achter dat ik mijn spijkerjasje en shawl in het motel heb achter gelaten. ( er was zo' n verstopte kapstok) gelukkig zijn we nog maar net op weg en is omdraaien geen vraag.

Even later volgen we de highway waar we wederom van de een in de andere verbazing vallen. Wat een prachtige weg. We stoppen af en toe om even te kijken en besluiten om bij Santa Cruz een stop te maken voor de lunch. volgens de reisgids een mooie plaats met een mooie lange pier en boulevard. We stranden op een leuk terras met leuke dames als bediening. Een van hen begroet ons, met how do you do gays? I am Wendy ??? Zal ik maar zeggen. en zal jullie bediening verzorgen. Jaaahhhh dat is nog eens wat anders dan bij ons he. We hebben dit vooral sinds we aan de kust vertoeven al meerdere malen meegemaakt. zou het je een heel speciaal gevoel moeten geven ?? We kiezen voor een visplate, 1 portie voor ons tweeen. Gelukkig is dat voor de lunch een goede keuze geweest want het is een flinke portie en de vis is allemaal gefrituurd dus dat vult goed. omdat de vijf nog niet in het uur is moet er een foto gemaakt worden van het heerlijke glas sauvignon met de tijd op dat moment. So what??

We moeten terug naar de parkeerplaats omdat de tijd om is, maar we hadden daar best langer kunnen blijven zitten in de zon. Op de achtergrond was een attractiepark en op het strand werd volop beach volley gespeeld. leuk om naar te kijken. Maar wij hebben andere verplichtingen, on the road richting SF.

We stoppen nog verschillende keren oa bij Bean Hollow State Beach. Soms moet je bijna de ruitenwissers aan zetten voor de nevell die over de weg sproeit door de hoge golven. Oke een beetje overdreven maar er zijn echt heel hoge golven en in de verte is echt een waas te zien van het op spetterende water.

Na half moon bay komen we al snel in de zondagse verkeersdrukte van San Francisco. Onze Tommy laveert ons door het centrum naar ons hotel: Coventry Motor Inn. Het hotel was duurder dan alle andere omdat we onze auto ook onder het hotel kunnen parkeren. Aan alles kun je merken dat het een duurder segment in de hotelbranche is; de kamer voelt schoner, de ontvangst is prettiger, de tv is groter en de koffie smaakt zelfs lekkerder. Na ons te hebben verfrist, duiken we het vroege avondleven in van San Francisco. We zitten midden in het centrum dus Fishermans Wharf is zo gevonden al moeten we eerst nog een stukje legerbasis doorkruisen. Natuurlijk is het druk op en around the wharf en we eten uiteindelijk buiten bij een visrestaurant. Tilly verorbert een halve krab en ik houd het bij een fishplatter. De dikke aardappel-vissoep is overheerlijk. Tilly geniet van de krab en ik moet zelfs een aantal frietjes laten staan omdat ik het niet meer op kan. We gaan via een andere weg naar het hotel terug en dat betekent een enorme heuvel op- en daarna weer aflopen. Morgen zullen we het trammetje dit werk laten doen. Een heerlijke laatste volle dag in de USA enne.........ik wil best nog een keertje!

Point Lobos bij Carmel

Het is vandaag weer vroeg dag. Jim is vroeg wakker en als ik ook de oogjes open doe bespreken we de definitieve plannen voor de dag. We willen graag wandelen bij Point Lobos, een reservaat bij Carmel dat ook wel omschreven wordt als een van de juweeltjes van de californische natuurreservaten. Maar........... voor het eerst sinds we vertrokken zijn regent het. Wat te doen? Toch de 17 miles drive rijden waar men over schrijft maar ook weer vaak leest dat het tegenviel?

Eerst maar eens ontbijten. Dit motel Padre Oaks serveert een karig ontbijt, dat wisten we al uit de revieuws. We kunnen het afhalen in de office. Er staat een blad met kleine bekertjes jus orange, een blad met kleine croissants met een likje boter en in stukken gesneden muffin achtig iets. De koffie of thee kun je op je kamer maken. En zo doen we het dan ook maar. De muffinstukjes smaken boven verwachting goed en de croissant pimt jim iets op met een stukje kaas dat we gisteren gekocht hadden. Thats itt. We teuten wat aan, boeken voor zondag onze laatste overnachting in San Francisco en besluiten toch naar Point Lobos te gaan voor een wandeling. Kijken wel hoe t gaat en is.

Even voor 11 uur arriveren we in het park waar we de UD 10,- entree betalen en nog eens twee voor de kaart van het park. Schoenen aan , regenjassen en ik doe ook nog een regenbroek aan omdat het flink regent en dan de paden op. Er komen twee reebokjes langs lopen op de parkeerplaats die het snel op een lopen zetten als een auto tekort in hun buurt komt. Volgens een ranger leven er veel in dit park, evenals bobcats ( een soort katachtige bergleeuwtjes?) we zullen ze vandaag niet meer zien.

Eerst volgen we het north shore trail, Het pad is goed aangegeven, wandelt prima en voert ons naar de noordelijke kustlijn. Ondanks de regen zijn de uitzichten adembenemend, soms loop je langs een loodrechte klip waar het water met enorme kracht tegen aan kletst. We maken geen kilometers maar doordat je steeds stil staat zijn we geruime tijd onderweg. Echt schitterend. Op naar de volgende trail, het Mount Meadow Trail. Dit pad loopt door het bos om uit t komen bij het South shore trail. De zuidkant dus van het park. Prachtige rotsformaties in de zee en het oogt allemaal wat meer open. De kracht van het water laat zijn sporen achter op zand en rots en....... in de verte boven zee lijkt de lucht wat lichter te worden. Wwandelen inmiddels zo'n twee uur in de regen maar dit hadden we voor geen goud willen missen.

Op naar de Whalers Knoll Trail, een heel mooi pad dat ons naar een uitIchtpunt voert waar de zeeleeuwen op een grote rots liggen en wat kunnen ze een kabaal maken. We nemen de tijd om de voorstelling te aanschouwen en lunchen, met een karig appeltje. Na dat riante ontbijt vanochtend begint het maagje onderhand te knorren. Helaas hebben we niks anders bij ons en in heel het park is er niets te koop. Piknicktafels ! Maar wat als je niks te picknicken bij je hebt, haha!! En dan wordt het inderdaad droog en kunnen we kleding afpellen! We vervolgen onze tocht en komen bij de auto uit.

Nergens zijn er zoveel Montereycypressen als aan deze kust. Er voert een pad door het bos en nu het droog is besluiten we dit rondje ook nog maar te lopen. De maag blijft knorren maar we moeten door!!! Onze moeite wordt beloond, wat een pracht en praal aan bomen en uitzichten op zee.

Er wordt gewaarschuwd voor de poisonoak plant. Dit is een struik die je niet aan mag raken want bij mensen veroorzaakt t hevige jeuk en huiduitslag. Nou wij komen er niet aan maar hoorden op de terug weg van de ranger pas welke plant t was. Wij zagen een oranje aanslag op de bomen en hadden dat al aangewezen als het gif!! Dit bleek dus een vorm van alg te zijn evenals de grijsgroene lange slierten die overal in de cypressen hangen. Weer veel geleerd en gezien vandaag en nu op naar Carmel om iets te eten.

En dat doen we bij een italiaan Porta Bella genaamd. Een aanrader!! Na het eten lopen we even naar t strand in Carmel, waar het best wel druk is. Nu de zon weer schijnt is iedereen weer aan de wandel. Ook hier staan weer bordjes dat je in een tsunami gevaren zone verblijft, de eerste keer zagen we dat in SanFrancisco en dat is toch ff raar. Je bent je er niet van bewust dat hier breuklijnen liggen. Poeh poeh terug lopen van het strand naar boven in het dorp waar de auto staat, valt nog niet mee. Het is een aardige klim die we natuurlijk wel volbrengen maar toch ... Na al dat wandelen vandaag had dit heuveltje niet gehoeven. Wel leuk om ff te vermelden is dat Clint Eastwood een poosje burgemeester is geweest van Carmel.

Tijd om op te stappen. Jim stelt voor om naar het motel te gaan maar ik vind het leuk om nog even in Monterey te gaan kijken. In ieder geval de Fishermans warf, want die hebben ze hier ook. Ok dan de laatste etappe van vandaag. Het blijkt weer een houten dorpje op palen, zeer toeristisch maar zeker grappig, bijna kermisachtig. En op een vlonder onder de bruggetjes ligt gewoon een troep zeeleeuwen te lawaaien en te stinken! Want dat doen ze echt.

We kopen bij Fancy Apple een in heerlijke chocolade gedoopte appel. Dit is ons toetje voor straks in het hotel........ En het smaakte heerlijk.

Wat een mooie dag! Morgen naar San Francisco.

Hier komt Jim nog:

En dan gaat het over muziek. Nu we zoveel moois aan natuurschoon hebben gezien, geproefd en ervaren komt een couplet van een liedje van Bob Dylan in me op:

so go out in your country, where the land meets the sun/ see the craters and the canyon, where the waterfalls run/ Nevada, New Mexico, Arizona, Idaho/ let every state in this Union seek deep down in your soul/ and you'll die, in your footsteps, before you go down under the ground.

En zo voelt het voor mij ook, wat hebben we kunnen genieten van deze prachtige natuur. Petje af voor de wijze waarop met deze natuur wordt omgesprongen in dit grote land!

Van cambria via de highway 1 naar Monterey!!

Topdag!!!!!

Amerika was voor ons vandaag een soort van avonturenpark. Natuurlijk hadden we wel het idee dat het een mooie tocht zou worden maar dit was echt boven verwachting. Om 9 uur, na een chat met Luc, reden we het dorpje Cambria binnen om ons ontbijt te kopen bij een ware Franse bakker. Heerlijk! Toen togen we op weg naar de highway one. Tommy moet speciaal geinstrueerd worden anders wil hij ons via de nieuwe highway naar Monterey brengen. De totale afstand is dan wel veel langer maar je bent er dan behoorlijk wat sneller. Dat was dus wat we niet wilden en we wilden juist de bochtige en kronkelende highway one rijden omdat deze mooi langs de prachtige kust op loopt. Even een klein ommetje gemaakt in de richting van het kasteel van ene meneer Hearst, een ex krantenmagnaat die van gekkigheid niet wist wat hij met zijn geld moest doen en dus maar een enorm kasteel liet bouwen met alle Europese oude stijlen hierin vertegenwoordigd. Naievelingen die wij zijn, dachten we even naar dit kasteel te rijden maar zo gaat dat niet; eerst ga je naar een speciaal ingerichte parkeerplaats, je koopt een kaartje en dan ga je met een shuttle bus naar het kasteel. We zijn dus maar weer doorgereden.

Het grootste gedelelte van onze rit vandaag ging door een streek die men de big sur noemt. Ergens vermeldt een bord dat we de komende mijlen langs de kust rijden waar zee-olifanten te zien zijn. En ja hoor, bij een van onze stopplaatsen spot Tilly enkele kleppers in de zee. Als we verder wandelen liggen er 30 tot 40 uitgebreid te genieten van zon, zee en strand. Wij mogen van bovenaf toekijken zolang we, zoals een bord verordonneert, de beesten niet storen, voeden of bij hun in de buurt komen. Er is geen haar op ons hoofd die daaraan ook maar even heeft gedacht. Wat een grote, logge beesten zijn dat.

De totale afstand die we vandaag moeten rijden zal rond de 200 kilometer zijn, maar we doen er de hele dag over omdat we voortdurend stil blijven staan bij de prachtige vergezichten. Bij het dorp Big Sur stoppen we om iets te drinken en Tilly pleegt een telefoontje met Mam. Daarna rijden we verder en stoppen op een plek na een scherpe bocht omdat we zien dat er hikes (wandelingen) te maken zijn. Wandelen is hier heerlijk omdat het warm is en we toch lekker in de schaduw kunnen lopen. We klimmen ongeveer een uur en een kwartier om dan weer een uurtje af te dalen naar de parking plaats. We doen ook een kleine waterval aan op een prachtige ongekende plek waar we ons fruit nuttigen. Deze wandeling deed beslist niet onder voor onze wandelingen in de diverse parken. Er waren diverse plekken tijdens deze wandelingen die mijn hoogtevrees opriepen. Tilly scheen er vandaag minder last van te hebben. Het achterland van Big Sur is overigens een nationaal park. We besluiten om nu (62 kilometer) door te rijden anders zijn we niet voor het donker in Monterey. Ondanks dit voornemen stoppen we nog diverse keren omdat de zonsondergang enig in zijn soort is. In het donker arriveren we in een verkeersdruk Monterey alwaar we slapen in Padre Oaks Inn. De ontvangst is niet echt hartelijk maar de kamer ziet er prima uit en ik kan het opgedroogde, enigzins riekende zweet van mijn lijf wassen. Daarna gaan Tilly en ik naar de Mall, waar we in een soort van Chinese Mac ( Chinese Gourmet Expres) ons maal nuttigen met plastic vorken en messen op plastic bordjes. Maar het smaakt.....overheerlijk. Dan nog naar de foodmarket om bier, wijn, fruit te kopen en een stukje comte kaas en dan naar het hotel terug. Plannetje maken voor morgen,

Van santa barbara naar Cambria

Sante Barbara

Jim kondigde t gisteren al aan dat er vandaag uitgeslapen zou worden. Ik was al om half 7 wakker maar haalde t niet in mijn hoofd om hem wakker te maken. Lekker rustig lag hij te slapen en ik sloop mijn bed uit om mijn vriendje ipad en iphone erbij te halen om de laatste ontwikkelingen op familiar en verder nieuwsgebied te lezen. Vandaag was t stilletjes, een goed teken. Van Jitske waren er berichten uit Fuerteventura en iet haar iphone deed t ook weer.???? ik heb een pijnlijke elleboog, zou t van het zachte bed komen? Dit is de eerste keer dat er iets aan te merken is op het bed, te zacht en te warm. Hier is alles van dat boxspring gebeuren meestal eerder te hard dan te zacht!

Op naar Sante Barbara

Na een heerlijke nacht, jim zijn beste sinds we in Amerika zijn, schijnt hier de zon in Palm Springs al volop. De wind is gaan liggen en dat merk je direct aan de temperatuur. Al menigeen staat om 7 uur op het balkon met ipad of telefoon omdat daar t bereik beter is dan op de kamer. Daar valt de verbinding steeds weg. Na een bakje koffie, uit ons koffiezetapparaat, en de 3 laatste boterhammen gesmeerd te hebben met ....,kaas, zijn we snel op weg.

Tommie loodst ons feilloos door Palm Springs naar de Highway 10 die ons richting Los Angeles leidt. Weer langs de 3400 windmolens nu van de andere kant bekeken en dan over meerbaanswegen verder. Heel anders dan de afgelopen dagen op de route 66. Je bent weer terug in het volle jachtige leven, hoewel de Amerikaan netjes rijdt. Op de 4 5 baans weg richting LA staan we opeens in de file. waarschijnlijk is er iets gebeurd maar we zien of horen niets. Dit duurt ongeveer n uur. De meest linkerbaan is voor only carpool rijders: auto's met 2 of meer personen erin. Hoe t precies werkt weten we niet, maar in eerste instantie zoeft t verkeer hier nog vlot voorbij. Ff later staan ze ook hier stil???? We rijden vandaag vrijwel alleen autoweg en op de enorme trucks na is er weinig spectaculairs te zien..

Wel grappig om te merken dat men hier meer relaxed rijdt dan in ons kleine Nederland. Je mag links en rechts inhalen en omdat dit mag wordt het ook gewoon geaccepteerd, zonder getoeter, middelvingers en andere rariteiten. In het verkeer kan en mag schijnbaar ook meer want je ziet af en toe voertuigen rondrijden waarvan je denkt; hoe bestaat het. Gedurende de ongeveer 4300 kilometers die we tot nu toe hebben gereden heeft er maar een persoon naar me getoeterd omdat ik een voor hem niet gebruikelijke manoevre liet zien. Wat hebben we in Nederland dan soms toch opgefokte verkeersdeelnemers.

Uiteindelijk rijden we op de highway langs de prachtige baai waar Santa Barbara aan ligt. Dank zij de tom tom vinden we het hotel maar omdat inchecken weer ergens anders moet gebeuren lopen we eerst nog een uurtje rond te dolen in het voordorpje van santa Barbara. Als we in het hotel arriveren blijken we een kamer met twee queen size bedden te hebben, airco, balkon, koelkast en we zijn zeer content. Na een uitgebreide toilettage en een face time contact met Joop en Iet ( in Nederland is het dan midden in de nacht) gaan we het dorp verkennen. We willen in ieder geval vieren dat onze Niek een arbeidscontract voor een half jaar heeft gekregen bij een start up. Joepie! We lopen, langs het strand in een heerlijk warm zonnetje naar Santa Barbara. Er zijn veel fietsers en hardlopers te zien en verschillende mannen die hun hele hebben en houen in een winkelwagen of een fietskarretje hebben gestopt.tilly maakt van een van hen een foto. Bij de pier ( die we morgen zullen bezoeken) kijken we eerst nog naar skate-boarders en dan duiken we down town under in, We hebben geluk; het is werkelijk waar een echt centrum, er is een heuse markt en overal zijn staatmuzikanten actief. Enkele muzikanten zijn hartstikke goed. we eten buiten en genieten beiden van een heerlijke maaltijd. Na boodschappen te hebben gedaan in een one-dollarshop lopen we de drie kilometer terug naar ons hotel. Toen we langs het strand liepen hoorden we de zeehonden of zeerobben hun geluiden produceren, In het hotel was het tijd voor douche en andere verfrissing. Oh ja we hebben ook nog geinformeerd naar een treinreis naar LA. De treinreis duurt 3 uur (enkele reis) en kost ons 62 dollar per persoon. Tilly zoekt dit nog na want zij denkt dat het om 62 dollar voor 2 personen is. We denken hier nog een extra nacht bij te boeken. En nu nog wat foto's bijvoegen en dan slapen.