Joshua Tree park

Van Kingman via route 66 naar Palm Springs

Quality Inn heet dit motel maar die Quality is toch ver te zoeken. Prima bed en dat is het belangrijkste maar van schoonmaken hebben ze hier niet zoveel kaas gegeten. FF met een luchtje spuiten doet wonderen wordt er waarschijnlijk gedacht. ??? Nu met daglicht ziet alles er nog smoezeliger uit en ook in de ontbijtzaal moet je echt niet van de grond willen eten. Brrrrr.
Het ontbijt is overigens prima!!.
Op de hotelkamer bezinnen we ons nog even op de route. In ieder geval door Oatman en over een van de mooiste stukken van de route 66 naar men beweerd.
Het wordt een lange maar hopelijk mooie autorit van meer dan 350 km.
En dan hebben we ineens contact via facetime met cafe Jos. ???????????? leuk om iedereen daar aan een drankje te zien nadat ze zich uitgesloofd hebben op de zeven heuvelen loop. Het zag er gezellig uit en nu heb ik er een ieniemiene graantje van mee gepikt! Bedankt Marja!
Ook Jitske laat nog even weten dat ze is gearriveerd in Fuenteventura en nu richting strand gaat. Lekker!!!

Op pad, via de route 66 naar Oatman, eerst een vrij vlakke dorre omgeving met overal in de vallei plekken waar mensen wonen. Het ziet er vaak rommelig uit en natuurlijk ook hier weer van die rijen brievenbussen. Blijft een mooi gezicht. Het landschap wisselt, nu staan er veel cactussen, dan niets, om ff later weer door de heuvels/ bergen te rijden en dan is daar ineens Oatman, precies zoals beschreven in het boek, ezels die door t dorp lopen, een verlaten western decor, met allemaal souvenir winkeltjes.
Wel leuk om even doorheen te lopen. En nog rond te kijken naar souvenirs. Jim wijst me op een soort van vest/ jas en die neem ik mee voor UD 26,00. Lekker warm want momenteel is het erg koud. Volgens het weerbericht reden we met 3 graden weg.
Jim informeert naar de ezels. Ze zijn al sins begin 1900 in het dorp, sinds de mijnwerkers weg gingen. Ze hebben de ezels vrij gelaten en zo zijn ze verwilderd. In het dorp lopen er gemiddeld 20 maar in de bergen veel heel veel, zegt de mevrouw in de winkel en daar zijn ze echt niet vriendelijk.

Na een rondje dorp rijden we verder richting Needles. Onderweg zien we in de verte een grote waas hangen waardoor de bergen nauwelijks zichtbaar zijn. Even later wordt duidelijk dat het om een zandstorm gaat, we zitten er middenin. Dan rijden we eruit dan zitten we er weer in. Het voelt best wel benauwend en en we realiseren ons dat dit maar een lichte vorm is. Hoevaak zullen mensen zoiets gefilmd hebben en dat t even later echt in n ramp veranderde. We zijn dan ook blij als we dit gebied door zijn. O ja en om het nog leuker te maken, was het op deze lange lange weg bult op, bult af , echt erover heen hopsen zodat je er kotsmisselijk van zou worden.

Va. Tusayan naar Kingma

Tilly begon haar dag wederom vroeg (5.00 uur) en we konden dus vertrekken na koffie van het hotel en ons zelf gefabriceerde ontbijt met...jawel, pindakaas en jam. Op onze weg naar zonnig Palm Springs hadden we een tussenstop overnachting geboekt in Kingman, op route 66. In de Grand Canyon area was het mistig, nat en zwaar bewolkt. Eerst dus op weg naar Williams alwaar de route 66 vroeger ook gelopen heeft en daarom nu getoeristiseerd tot route 66 souvenir dorp. Prachtige kleurrijke winkeltjes en bars en restaurants uit ver vervlogen tijden maar in het kader van de toerismebranche weer helemaal ge-update. Het weer is lekker en de trui kan weer uit. We hebben koffie gedronken in een geweldig leuk restaurantje met even aardige medewerkers. En dan is het tijd voor een korte Jacht op souvenirs. Ik raak in gesprek met de verkoopster en omdat ik denk dat ze uit de Filippijnen of Mexico komt, vraag ik haar waar ze vandaan komt. Ze zegt dat ze een native is, afkomstig van de Navajostam. Zo zie je maar weer hoezeer vooroordelen de wereld op de kop zetten. In feite kan ik iedere Amerikaan wel vragen waar zijn voorouders vandaan komen. Mooi woord: native. Van wiliams gaan we op zoek naar de route 66 en uiteindelijk vinden we deze ook. In feite loopt de weg gedurende dit traject langs de nieuwe interstate, met dit verschil dat de interstate 4 banen kent en de route 66 slechts 2, met tegenliggers, wel te verstaan. Het is een rustige weg die alleen maar gebrukt wordt door locals, toeristen zoals wij en romantici op prachtige motoren. 65 mijl per uur is over het algemeen de maximum snelheid en het rijdt dus lekker relaxed en ietwat slaapverwekkend. Mark Knopfler maakt er met prachtige duetten met diverse zangeressen een mooi geheel van. Tilly schiet diverse foto's en filmpjes, o.a. Van zo'n tros brievenbussen in Nowhereland. Zie je in Spanje de dorpjes op de heuvels en bergen gebouwd, hier zie je de meestentijds houten bouwsels in de lage gebieden. En iedereen lijkt te rijden in een SUV.

Tenslotte komen we in Kingman aan, een stad met een eigen vliegveld, een vrachtwagencarwash en natuurlijk een Mcdonalds, alwaar we van de wifi gebruikmaken om ons slaapadres op te sporen: Quality Inn. De vrouw van de receptie is ons zeer ten dienste en op mijn vraag of Kingman een historisch centrum heeft geeft ze ons aan waar we dit kunnen vinden. Nadat we ons geinstalleerd hebben wandelen we 1 mijl naar dit historische centrum. Wat een verschil toch met de dorpjes in Europa waar kerk en cafe altij wel ergens in het centrum van dorp of stad te vinden zijn. Wij kregen sterk het idee dat deze stad op sterven na dood was. Later krijgen we van de vrouwelijke wijnhandelaar te horen dat het stadje juist in de lift zit. Volgens haar was het een tough and ongoing process en route 66 is een van de motoren in dit proces. Tilly heeft hier super-en superdure Nieuw Zeelandse wijn gedronken en werd oook wel weer tijd. Ontzettend veel huizen stonden leeg of hadden hetzelfde stadium bereikt als de diverse antieke buicks, chevrolets, et cetera. Daarna liepen we terug naar het hotel om met de auto een pizzeria te zoeken. Een echte Italiaanse en niet een Mexicaanse (Bonito). Deze vonden we twee straten verder en evenwijdig aan route 66. En wat voor een Italiaan.......helemaal geweldig. Een oudere man speelde piano en dat paste prima bij de overheerlijke gerechten. Goed gevuld keerden we weer terug naar het hotel, alwaar de buren behoorlijk lawaai kunnen maken, de trein met soms meer dan 100 wagons voorbijdendert en de stof van tafel, koelkast en kastje waait bij iedere scheet die je laat: Quality Inn.....maar ja niet duur dus wat betreft prijs-kwaliteit verhouding een echte voldoende. Tilly slaapt al en ikleg me direct ook te rusten. Eerst nog even wat foto's erbij plaatsen.

Oh ja, Tilly weet nog een voordeel te noemen bij grotere hoeveelheden water in de Amerikaanse wc potten: er is duidelijk minder last van stankoverlast.

Bright Angel trail ( grand canyon)

Dat uit eten van gisteren verliep dus anders dan gepland. Aangezien Jim eerst de was deed en er gewacht moest worden bij de wasruimte gingen we pas rond half 9 op pad. En wat bleek alles was al zo goed als gesloten behalve.......... De Mac Donalds en daar hebben we toen maar iets gegeten. Ik een wrap die wonder boven wonder nog goed smaakte ook, jim een iets van hamburger broodje. Nog even een paar boodschappen en toen lekker naar de kamer gegaan om te genieten van een heelijke nachtrust. Zelfs ik heb goed geslapen.

en nu de dag van vandaag,

We zijn begonnen met een heerlijk ontbijt. Bruine boterhammen met...... Yep vul het maar in het begint met een p en met een j. Ditmaal wel met zoute boter erop, gisteravond nog gescoord in de winkel. Jim maakt tevens het lunchpakket klaar en al gauw zitten we in de auto richting park. Vanaf hier neemt JIm dit verhaal van me over. In het park worden we wederom vriendelijk begroet door een parkranger en rijden we door naar het visitor centre. Daar stappen we op de shuttle bus naar Grand Canyon Village alwaar we starten aan de golden angel trail. Deze trail leidt helemaal naar de Colorado rivier maar dat gaan we zeker niet doen want je moet ook altijd weer naar boven. We denken tot de tweede tunnel te gaan of de restrooms daaronder. Het weer is bewolkt en het is fris en het lijkt of alle kleuren van de bergen weer andere, diepere nuances krijgen. Geweldig, wat een adembenemende vergezichten krijgen we weer te zien. Er lopen meerdere mensen naar beneden en net als eerder soms met dunne gympen, korte broeken, korte mouwen t-shirts et cetera. Er komen ook mensen naar boven, en naast de dagjesmensen zoals wij, zijn dat ook de echte helden die een of meerdere nachten aan de Coloradorivier hebben doorgebracht. Je kunt het zien aan hun zware bepakking en de vuilnis die ze van beneden naar boven meenemen om daar in de litterboxen te doen. Hoe is het toch mogelijk dat alles hier zo schoon blijft terwijl het in Nederland de gewoonste zaak van de wereld is om bij elke grote of kleine festiviteit je rotzooi gwoon op de grond te pleuren. We zakken uiteindelijk af naar de restrooms waar de go-pro opgesteld wordt op voethoogte, met op de achtergrond een prachtig bergvergezicht. De timelaps duren 2 seconden, zodat je tussendoor de voeten van de langskomende mensen te zien krijgt. Achtergrondmuziekje heb ik al bedacht....let me die in my footsteps van Bobby Dylan. Natuurlijk is het ook tijd voor een verrassende lunch: boterhammen met........En dan nu de restrooms; toiletten op deze hoogte worden niet dagelijks schoongehouden maar ze zijn hartstikke schoon. Het lijkt er op dat deze toiletten zo schoon blijven omdat de hikers zich volledig bewust zijn van de waarde van een schone plee.

En dan nu even een kort uitstapje naar de Amerikaanse w.c.; deze plee kent een grotere hoeveelheid water in de plee en een kleiner doorspoelgat. Via de plee leer je de mens kennen of niet? Voordeel van de grote hoeveelheid water is dat er minder risico is van spore vorming en het is me dan ook slechts eenmaal gelukt om iets van sporen achter te laten. Wat betreft het Amerikaanse volk weten we dat hun sporen met name in Europa liggen en misschien is dit een manier om hun sporen te wissen. Nadeel van de hoeveelheid water in de pot is wel dat groot geschapen mannen moeite hebben om hun zaakjes droog te houden. Maar zoals gezegd, het is maar een kort uitstapje. Foto van een pot voegen we toe, voor de echte liefhebbers.

en dus gaan we weer op weg naar boven. De weg naar beneden heeft ons een uur en een kwartier gekost en we doen er anderhalf uur over om weer terug naar boven te gaan, met iets vaker een tussenstop en een t-shirt van mij die door- en doornat is van het zweet. De wind giert ons om de oren als we boven zijn. We wachten op de shuttle bus die ons naar de westelijke Grand Canyon zal brengen. Een Elk houdt de gemoederen nog even bezig want hij staat gewoon op de weg. Alhoewel we moe, nat en koud zijn van de beklimming besluiten we bij de tweede halte uit te stappen en een tweetal haltes verder te lopen. Vergezicht op vergezicht en we blijven nieuwe dingen op foto en film zetten. Wat een verschil in kleuren iedere keer weer. Eindelijk krijgen we ook een mooi beeld op de Coloradorivier en Tilly weet zelfs op grote afstand schuimkoppen te spotten en vast te leggen. Later horen we van een bus driver dat ze de sluis in de Glenn Canyon hebben opengezet om meer water in de Colorado te laten stromen.

De bus drivers zijn soms echt goed op de hoogte van historie van dit gebied en ze laten het dan via de microfoon weten. Over het algemeen zijn ze heel prettig en dienstverlenend en vanmiddag hadden we zelfs een halve cabaretier. Het eind van onze rit was Hermits Rest en daar hebben we ons tegoed gedaan aan koffie/warme chocolademelk en een muffin en een vreemdsoortig ander ding voor Tilly. Daarna weer terug naar Grand Canyon Village. In de bus stapte een jong meisje in die vandaag nog het pad naar beneden zou lopen om daar te kamperen en dan via een andere weg weer omhoog te komen. Ze had er vijf dagen voor en we vonden het een held.

Bij het visitors centre vonden we onze Nissan weer terug en reden we naar het hotel terug:Red Feather Inn vinden we allebei een toplocatie waar het heerlijk toeven is. Hier hebben we ook op de computer van het hotel een blik kunnen werpen op de foto's van de go-pro. Dat zag er uitstekend uit. De filmpjes konden we niet zien omdat daar andere sofware voor vereist is maar we gaan ervan uit dat het goed is. Wat zullen we straks een werk hebben om alles te ordenen.

Om 18.30 uur hebben we een heerlijke maaltijd genoten in het Mexicaanse-vegetarische restaurant. De kwaliteit van het eten was super en omdat het Mexican food was, belooft het een heet nachtje te worden. Weer een dag met een gouden randje en morgen op naar Route 66.

Wandelen in de Grand Canyon

Toch alweer om 5 uur wakker. Filmpjes van de trails bekeken in de Grand Canyon en ik denk dat ik het wel aandurf, qua hoogte. Hier in het Amerikaanse is het namelijk zo dat de weg uitgestippeld is, je niet kunt verdwalen en dat geeft me al rust. Daarnaast ziet het pad er redelijk uit op youtube filmpjes, dus wie doet me wat. Maar eerst ontbijten en aangezien bij dit hotel geen ontbijt inbegrepen is, worden het gewoon weer boterhammen met pindakaas, jam of smeerkaas. Het koffiezet apparaatje pruttelt het water over zo,n zakje heen direct in de beker. Het is net afwaswater dus kiep ik de hele handel nogmaals n het water reservoir en dan lijkt het wel op iets van koffie. Het smaakt overigens niet eens zo gek!!

rond half 10 gaan we op pad. We wilden rustig aan beginnen met wandelen vandaag en hebben iets uitgezocht in het park. De auto parkeren en met de shuttle bus verder tot aan station: South Kaibab. Je kunt kiezen de Rim te lopen, ( heb ik jullie gisteren uitgelegd ) maar we besluiten toch de moeilijkere weg te gaan namelijk het south kaibab trail. We gaan meteen flink zakken, het dal in richting de Colorado River. Hoogte waar we op starten is 2195 meter , dan volgt het ooh aah point op 1965 meter, dan naar cedar ridge. Dit is op 1855 meter. Je kunt doorlopen naar Skeleton point op 1575 meter en nog lager maar............ Dat doen we niet.

het pad daalt snel, is grotendeels voorzien van trappen, het gaat snel naar beneden. Het uitzicht is adembenemend. Iedereen ( het is best wel druk op de berg ) maakt dan ook weer royaal foto's en film en staat op z'n tijd stil. Weer merk je die beleefdheid en hoffelijkheid. Er wordt gewacht op elkaar, een groet en of grap gemaakt en ruimte als dit nodig is. Het blijft toch maar een pad met langs je een afgrond. Bij elke bocht is het weer een verrassing wat je ziet en hoe hard het waait. Want soms loeit de wind in een keer om je oren. Het is dan ook meteen behoorlijk koud. En toch......lopen er mensen met korte broeken en een t-shirt met korte mouw. Waar kennen we dat toch van!!! en een enkeling zelfs op slippers. Ik moet er niet aan denken.

Iets langer dan een uur doen we over de wandeling inclusief foto,s maken om bij cedar ridge te komen. Beneden zijn restrooms en er staan enkele heuse cowboys met muilezels. Er komen mensen langs met volle bepakking, die doen de hele trail met een overnachting in het dal. Ik weet niet of het nu in het naseizoen ook zo is maar je zou hiervoor toestemming moeten vragen.

enfin de helden gaan verder het dal in en wij eten ons boterhammetje met........juist ja met pindakaas en smeerkaas. Het smaakt prima. Uit het dal komt een tiental ruiters het pad omhoog, het lijkt net n western film. Prachtige kleren en paarden. Het is vast een georganiseerde tocht bedenken wij , 8 deelnemers en 2 gidsen. we moeten er niet aan denken op zo,n pad ook nog eens hoog op zo' n dier te moeten zitten. Je kijkt dan nog dieper het dal in. De paarden vertrekken later weer in kolonne, of hoe zo'n rijtje paarden ook mag heten, de berg op. De gids gebruikt een walkie talkie met het bovenfront om aan te kondigen dat ze er aan komen.

Wij wachten tot ze weg zijn, ik moet er niet aan denken op dat paadje aan de kant te moeten gaan staan omdat die paarden langs komen. Nee laat mij maar veilig zelf het pad op lopen.

En dat doen we dus ook. Rustig aan naar boven. Mijn knie protesteert weer een beetje maar dit is te mooi om niet te lopen. In ruim n uur zijn we weer boven. Wat een topwandeling!!!

De rest van de middag bezoeken we Grand Canyon village. Hier ligt ook de meest bekende Lodge in het park. De Bright Angel lodge. Direct tegenover begint de Bright angel trail, een soort gelijk pad als wij hebben gelopen en misschien wel de bekendste trail in het park.

Er is ook een trein, maar we kunnen geen reisschema vinden. Waar gaat deze trein naar toe en wanneer? Straks de helpdesk ff raadplegen, als die trein langs de canyon rijdt is dat misschien wel leuk om te doen. Even later is hij vertrokken en horen we hem steeds maar fluiten in de bergen.

Grand Canyon Village bestaat verder uit lodges, hotels, cabins en souvenierwinkeltjes. Veel spullen van de indianen worden hier verkocht. We kijken uit naar wat souveniers maar slagen hier niet in. Na een bezoek aan een expositie waar natuurlijk alleen maar schilderijen vd canyon hangen ( overigens goed geschilderd en heel vaak de lichtval op de canyon goed getroffen ) gaan we weer naar ons hotel in Tusayan. Onderweg zien we wildlife !! De elk, dat is een soort hert met gewei, een groot beest.

Nu chillen en zo dadelijk een hapje eten als Jim klaar is met de was.

We zijn echt bofkonten, zo'n mooie dag, met prachtig wandelweer.

Van Page naar Grand. Canyon ( tusayan)

Even na 9 uur verlaten we Page, na eerst geïnformeerd te hebben hoe we bij de Rainbow bridge national monument kunnen komen. Het is de of een van de langste natuurlijke bruggen, iets van 87 m lang. Dit blijkt dus alleen te kunnen via een boottocht vanaf Wahwaep Marina.
Dat gaat m niet worden jammer, want wij gaan richting grand canyon. Als we er naar toe hadden kunnen rijden en met n stukje lopen prima, maar zo'n boottocht gaat ons zeker n halve dag kosten.

We rijden Page uit en ik tel maar liefst 11 kerken, allemaal naast elkaar. Elke kerk voert zijn eigen geloof, baptist, katholiek, doopsgezind, etc etc. Zouden hier ook veel kaarsen verstookt worden? Werk aan de winkel voor mam.
We verlaten het indianengebied, en rijden met aan onze rechterhand het prachtig canyon landschap. Glen canyon??? Jim ziet een nederzetting /dorp Lechee chapter. We gaan nakijken of dit een indianenvolk is.
Voor ons rijden enkele enorme campers met als aanhanger wederom de personenauto. Dat zie je hier veel.

Wat Amerikaanse weetjes:
Kruising: vaak zie je dat alle wegen een stopbord hebben die op de kruising uitkomen. Diegene die het eerst komt heeft voorrang en er is altijd oog contact. Als er twee autoos tegelijk arriveren heeft rechts voorrang of doorgaand verkeer op afslaand verkeer. Dus eigen verantwoording en hoffelijkheid van de bestuurder. In het begin was dit wel wennen, wat gebeurd hier nu. In een cafeetje bij een kruising hebben we zitten observeren hoe t werkte en op internet nagekeken
????De voetganger heeft altiijd voorrang.
????Als een schoolbus stopt, stopt al het verkeer er omheen.
????Erkenning voor de levens wijze van jim: de wc heet restroom
????mensen uit de lage landen hebben veel last van bloedneuzen en korsten in de neus door de hoger gelegen gebieden. Het begon bij mij al in het vliegtuig en heb er tot nu toe last van. Jimsinds enkele dagen! Niet fijn.
We rijden lange lange wegen, in de middle of no ware zie je schoolbus stops of een kraampje waar indianen hun 'arts'verkopen. Even later bereiken we little colrado tribel park??? Of misschien heette t anders en werd er reclame voor gemaakt.
Er is een mooi uitzicht op een diepe kloof. We kopen een keramisch potje dat gedecoreerd is dmv het inbranden van paardenharen en kippenveren.
Iedereen wil het liefst wat verkopen maar we laten het hierbij. Enkele miles verderop rijden we het park binnen.

Direct waren er plaatsen waar je een blik kon werken op de Grand Canyon. Wat een groot massief en de diepte, heel bijzonder. Steeds stoppen we op nieuwe punten om van de ene in de andere verbazing te vallen. Je denkt ik heb t wel gezien maar dan is het weer vanuit een andere hoek, nieuwe lichtval waardoor je je ogen uitkijkt.

De doorgaande weg door het park is niet echt spectaculair, links zijn het dennenbossen en rechts af en toe de canyon. We kijken in het visiters centrum een film over het ontstaan van de canyon. Het gaat me te ver om daar hier over uit te weiden maar het was wel interressant.

Dan is het tijd voor de zonsondergang die we gaan bekijken op de Rim. De Rim is de rand die langs de hele canyon loopt. Wij zitten aan de zuid Rim en de noord Rim, is in vogelvlucht maar 20 km. Je ziet zo de overkant. Maar zou je van Grand Canyon Village naar de North Rim willen rijden dan moet je voor de 344 km lange omweg zeker 5 uur rekenen.

De avond valt dus op de zuid Rim, er zijn veel mensen en allen zijn gewapend met een camera, telefoon of zoals Jim met de go-pro van Luc. Er is veel belangstelling voor dat apparaatje en Jim heeft aan een praatje dan ook geen gebrek. Sowieso vindt hij het leuk om met mensen in contact te komen om wat meer te weten te komen over hoe ze leven en waarom ze de dingen doen zoals ze ze doen.

Ondertussen knipt go-pro elke 2 seconden n foto en dat moet straks een filmpje worden van 1 minuut of wat langer. De hoop is dat het verloop van de schaduw over de mountains dan te zien is. Als ge begrijpt wat ik bedoel !!!!!

Alle batterijen weer leeg en nu naar het hotel in Tusayan dat net buiten het park ligt. Alles ziet er weer prima uit, wel wat luxer dan we gewend waren qua aankleding maar hier is alles wat duurder dan we tot nu toe hebben gehad. We blijven hier 3 nachten, een beetje wandelen maar ook ff rustg aan!!!! Na 12 dagen hebben we dat wel verdiend.

We eten n pizza en daarna de mail etc bijlezen.

het was wederom een prachtige dag.

Pagep

Gisteravond Miek al gefeliciteerd met haar verjaardag. Het blijft raar dat tijd verschil.

Dag 2 Bryce park

Van 4 tot 6 had ik wakker gelegen dus dacht ik uit te slapen maar onze Tilly dacht er anders over. Ze ging dus al om 7.10 een rondje terrein maken maar er was geen koffie te vinden. We hebben in de motelkamer brood gegeten en voor onder het wandelen brood gesmeerd. Koffie zouden we in Ruby's inn halen. Telefoneren met een gekochte telefoonkaart van 5 dollar bleek niet mogelijk, in ieder geval niet naar Nederland. Dus heeft Tilly met haar mobiel naar Mam gebeld. Mam had net de grote kaartbuit binnen en verder was alles gewoon goed. Toen naar Bryce Park alwaar we de peakaboo trail wilden lopen en ik nog het idee had dat een tweede wandeling binnen de mogelijkheden zou liggen. We reden dus eerst met de auto Bryce Park in om naar Bryce Point te rijden. Onderweg zagen we nog een grote kudde herten maar uiteindelijk kwamen op de parkeerplaats van Bryce Point aan. we begonnen om ongeveer 9.45 uur aan onze afdaling naar de Peakaboo trail. Als je van boven naar beneden loopt zie je voortdurend nieuwe, steeds weer verrassende zaken. Het blijft natuurlijk een stenenpark maar de grootte overweldigt voortdurend. Allerlei gedrochten van tientallen meters hoog vechten om de aandacht van de bezoekers. Uiteindelijk komen we bij borden die naar links en naar rechts de Peakaboo loop trail aangeven. Het is namelijk een ronde en als je de hele ronde maakt, moet je uiteindelijk weer de hele lange weg omhoog klimmen. Voor deze artritisklant maakt omhoog of omlaag niet echt verschil bij deze steile hellingen; omhoog vraagt om conditie en omlaag vraagt enorm veel van knieen, enkels en andere gewrichten. Tijdens de Peakaboo loop blijft het niet alleen bij een afwisseling van kleur, vorm, gedrochten, vergezichten, tunnels, mensen die de loop andersom lopen, het is ook een voortdurende afwisseling van klimmen en dalen. Hier moet je ook altijd geconcentreerd blijven lopen omdat de afgrond altijd nabij is en een hek nooit aanwezig. Amerikanen gaan prat op de eigen verantwoordelijkheid voor ieder. Soms met hele duidelijk omschreven sancties erbij. Bijvoorbeeld: buiten de paden lopen kost je een penalty van 100 dollar of vuilnis aan de kant gooien kost je 1000 dollar. Gek of niet, de parken zien er allemaal strak en schoon uit en iedereen is ervan overtuigd dat dit zo moet blijven. Dat geldt overigens ook om het houden aan de snelheid van motorvoertuigen; men houdt zich er keurig aan. Een voorbeeld voor Nederland???
Net voordat we weer het pad omhoog terug naar Bryce Point nemen komen we een zevental Israeli's tegen waarvan in ieder geval een man schoon genoeg heeft van het geklim en het gedaal. Ze zien Tilly in eerste instantie aan als mijn dochter en ze zijn voor een computercongres in Las Vegas. Ze dachten even een uitje te doen. Uiteindelijk zijn twee van hen ons gevolgd nadat we hun beloofd hadden om hun met onze auto naar hun auto te rijden. Tilly en ik waren behoorlijk vermoeid van de wandeling van drieeneenhalf uur. Buiten was er een ijzige wind gaan waaien, dus hebben we besloten om met de auto de rest van het park te verkennen. Vanaf Bryce Point naar het zuidelijkste puntje in het park was 17 mijl ( ongeveer 27 kilometers). Het was allemaal even mooi en prachtig maar de menselijke geest kan maar een beperkt aantal indrukken per dag verwerken. We zijn dus naar de uitgang van het park gereden en in Ruby's inn een kop koffie en een cola gaan drinken.wijn mochten ze niet schenken omdat we dan eerst iets te eten moesten bestellen. This is Utah! Tilly heeft haar mail- en app verkeer bijgewerkt en daarna terug naar het motel om een lekker warm bad te nemen.
S'avonds heerlijk gegeten in een ander restaurant, op ongeveer 3 kilometer van ons motel waar Tilly vis heeft gegeten en ik twee stukken pork chops. En daarna pie voor Tilly en Chocoladetoetje voor mij. Dan door de ijzige nacht terug naar het motel, kijken naar een speelfilm ( de Poseidon) en tussendoor de onnoemelijke hoeveelheid reclame of was hetmeer reclame kijken met tussendoor stukjes film.
Oh ja bijna vergeten...ik heb nog een vreemdsoortig diertje gezien, een lizard, een rond hagedisachtig wezen. Ik herkende het beestje op een informatiebord.
Morgen wederom vroeg op omdat we naar Page gaan (235 kilometers) en Tilly hoopt op tijd te komen voor een tripje naar Antelope Canyon.